Lezen

De dag erna

Over zijn friet gebogen, vertelde onze jongste dat de ouders van zijn vriendin in de frituur altijd twee extra bouletten bestellen voor de dag erna. "Dat doen ze standaard", zei hij nog. "Dan zou ik eerder een koude cervela bestellen voor de dag erna", zei mijn vrouw. Ik wist niet wat ik zou bestellen voor de dag erna. De dag zelf is al moeilijk genoeg.

Rudi Lavreysen
7 1

Kan iemand de Arabische tekst op deze vlag vertalen ?

Ik heb een tijdje gelogeerd in een gemeenschapshuis waar voornamelijk spelletjesfanaten leefden. Dag en nacht werd er voornamelijk geschaakt. Een Belgisch kampioen schaken is daar vleesgeworden werkelijkheid geworden.Maar niet ik. Die dagelijkse zogenaamde hersengymnastiek, die niets met hersenen, maar op de eerste plaats met competitie te maken had, was niet aan mij besteed. Ik dacht, gefascineerd door een andere cultuur dan de vendelzwaaiende cultuur. Ik dacht: ik leer Arabisch. Na enige tijd leerde ik de sierlijke krullen onderscheiden / begrijpen. Jaren later werd er vanuit de stad Antwerpen een oproep gelanceerd. Iedereen mocht een eigen vlag schilderen, die dan de straten van de stad zou versieren. Ik schilderde een vlag. Met daarop een Arabisch woord.  De vlag sierde antwerpen zuid.  Er werd veel gelachen in die buurt.   Een tijdje terug poste ik ergens op een veelgelezen gemeenschappelijke discussieblog, het filmpje met de vlag.Met de vraag: 'kan iemand de Arabische tekst op deze vlag vertalen?'Als u het niet kunt, vraag het aan een vriend met Arabische roots.Dat wil ik hier wel eens herhalen. Ga uw gang! oplossing sturen naar : verfoto@gmail.com FOTO GALLERY verf ed https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
10 0

De ziekte.

Kent u het ziektebeeld, dwangneurotisch kuisen. Het is een verschrikkelijke ziekte.Diegenen die er onder lijden vinden zichzelf SUPERnormaal, iedereen die hun ziektebeeld niet deelt vinden ze niet normaal; ze vinden die 'abnormaliteit' zo bedreigend dat ze vinden dat ze het absolute recht hebben met alle middelen die abnormaliteit te vernietigen. Manipulatie, bedrog, verraad niks is hen te min om die - in hun ogen - bedreigende levenswijze te doen stoppen.Een paar jaar geleden waren ze zelfs op TV te zien. Ze waren aan het jammeren over het lijfke dat Burgemeester Jansens droeg; ze zouden er zeker niet voor stemmen. Dat politiek gaat over ideeën niet over plastrons en lijfkes, dat konden ze niet vatten. Wie niet dwangneurotisch kuist kwam er niet in. Stelt u zich voor dat al die bacteriën hun geboende lijven zou attaqueren. Zuiverheid is hun hoogste goed. Zij zijn zuiver. Als ge dat maar weet. Het liefst zouden ze de abnormalen zo ver mogelijk van hen verwijderd zien. Er is een theorie die stelt dat astma veroorzaakt wordt door het dwangneurotisch kuisen. Kinderen die niet blootgesteld werden aan een aantal bacteriën bouwen geen weerstand op zodanig dat ze op volwassen leeftijd onderhevig zijn aan allergieën allerlei. En de dwangneurotische kuisers die kuisen voort. Ze zullen kuisen tot ze denken dat ze iedere bacterie hebben gedood waarbij ze niemand sparen: iedere vieze vuile bacterie moet weg. Een groot deel van de mens bestaat uit bacteriën. In onze darmen en plooien op onze mooi geboende lichaam zit het er vol van. Ze zijn zo klein dat er duizenden op een vingernagel te vinden zijn. Zonder bacterie geen mens. Het zou bijna grappig zijn als het niet zo tragisch was iedere keer dat de dwangneurotische kruisers met overvloedig veel zeep denken dat ze weer een veeg beestjes vernietigd hebben, hebben ze in werkelijkheid de soep van beestjes op hun lijf herverdeeld. Jaren geleden bestond er zoiets als de vapona-strip die bleek gemaakt te zijn met Ieperiet: het gifgas dat wereldwijd bekend staat als het eerste gebruikte GIFGAS uit de tweede wereld oorlog.Op dat moment dacht ik: wat een waanzin. De dwangneurotisch kuisers besproeien hun huizen met in sommige gevallen gevaarlijke chemische troep. Daarna hangen ze er een lap gifgas. DE ZOMER. Het was niet de zomer die op het caféterras kwam zitten, het was een man met de naam van een ander jaargetijde. Het baasje van een partij wiens politiek ik zo walgelijk vind dat ik zelfs zijn naam niet wil vermelden. Hij zette zich aan een tafeltje naast mij. Op 10 cm afstand ik kon hem niet alleen zien, ik kon hem ook ruiken. De meeste bezoekers van het café kenden hem niet want het waren zoals sommigen hen noemen vreemdelingen.De enigen die hem herkenden waren grappig genoeg twee Russische jongeren die stilletjes verontwaardigd aan een Antwerpse man hun beklag deden. De Antwerpse man zei dat iedereen in hun stad het recht had om ongestoord aan een cafétafel te ziften. Naast de man met de ijskoude naam zaten twee van zijn medestanders: duidelijk dwangneurotische kuisers. Foto VERF ED wild groen 2006 FOTO GALLERY https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/

verf ed
8 0

Kunst is pure tijdsverspilling?

Het nut van kunst. Een bakker geeft de mensen eten, een bierbrouwer geeft de mensen drank en plezier, een kunstenaar geeft de mens een identiteit. Denken vanuit de landbouw / industriële cultuur daar is kunst nutteloos. Spierkracht is de belangrijkste kracht. In de I-T cultuur is onze geest belangrijk. Kunst is er een belangrijk onderdeel van. In het verleden was kunst nog duidelijker. Vlagen van de ene groep waren nadrukkelijk verboden bij de andere groep. Kunst was een deel van een collectivisme. De I-T cultuur is individualistisch. Zie de communicatievorm: de constant sms-ende mens. Dat een kunstenaar vanuit zijn individuele keuze het scheppingsproces ziet als nutteloos zegt meer over de kunstenaar dan over een kunstwerk.Waarom ziet men in kerken alleen religieuze en geen atheïstische kunstwerken en omgekeerd?Waarom loopt de ene in een Armani rond en de andere in een groene parka?Waarom rijdt de ene in een 2-pekaatje en een andere in een Porsche ?Omdat wanneer er contracten worden getekend een met een Porsche en een Armani meer vertrouwen wekt dan wanneer er iemand met een 2-pekaatje en een groene parka aan komt. Test het zelf, ga een bank binnen, ga een hotelkamer reserveren in een kledij van bedenkelijke staat, verschuif dan eventjes uw mouwpijp zodat een exclusief en zeer duur kunstig uurwerk te zien is. Bemerk het verschil in reactie. Men kan het uiteraard weigeren en de mens alleen zien als etend en drinkend, maar dan ziet men de mens alleen als werkend, niet als denkend wezen.Is het angst?Is een werkende mens veel controleerbaar dan de denkende mens?   foto VERF ED 1975 student Leuven Rijschoolstraat  FOTO GALLERY VERF ED https://www.2dehands.be/q/verf+ed+/  

verf ed
0 0

Poezie langs de snelweg

‘... en dan is er ook nog file ter hoogte van Mannekensveer.’ De radiopresentator spreekt de naam Mannekensveer uit alsof hij er niet zeker van is dat het geen grap is. Het is dan ook een onwaarschijnlijke plaatsnaam.Als ik het bord langs de autosnelweg niet zelf had gezien zou ik denken dat het een verzonnen plaatsje was in een of andere roman, van Streuvels of zo, een gehucht met een handvol boeren en een pastoor en verder alleen velden en weiden vol koeien . Zoals Lapscheure bijvoorbeeld of Schellebelle, waarvan ik lang dacht dat het een prachtige vondst was van een of andere jeugdauteur.  In welk boek het werd genoemd kan ik mij niet meer herinneren. Wel weet ik nog dat ik heel verrast was toen later op taalkamp aan zee een klasgenootje visitekaartjes had met Schellebelle erop en het dus wel écht moest bestaan.  Ondertussen kom ik er geregeld. Het is klein en er loopt een drukke weg doorheen maar het zicht vanop de Scheldedijk is net zo pittoresk als de naam doet vermoeden. Volgens de lokale krant  dan weer staat in Hemelveerdegem een huis te koop: een bungalow met 2 slaapkamers. Alleen al voor de naam zou ik er een kijkje willen gaan nemen. Of misschien is het beter wonen in Godveerdegem? Jammer dat ons platteland er niet meer uitziet zoals het klinkt: stil, groen en kalm.

M. Peters
9 2

Dubbel verdriet

Het overkwam me gewoon. En daarna kwam het woord. Twee woorden waren het. Ik voelde ze tijdens 'Het laatste portret' opkomen, een tv-programma waarin een deskundige fotografe het laatste portret van iemand maakt en er meteen zijn of haar levensverhaal aan ophangt. Samen met vrienden en familie. Al is 'laatste' altijd een ietwat misleidend woord. Het laatste tot nu toe? En is het volgende dan weer het laatste? Of is dit de allerlaatste foto? Inderdaad. Voor deze mensen zou er geen meer volgen. Ze wisten het. Meteen vanaf het begin zat ik te draaien op mijn stoel. Zou ik wel kijken? Verdriet dat altijd nog ergens zat, zou vast en zeker terug naar boven komen. Als een soepballetje waarvan je dacht dat het niet meer in de soep zat. "Niet beginnen, hè pa", zei onze jongste vanop de bank. Maar toen zag ik het. Ook hij kreeg het moeilijk. Een blik naar elkaar was niet nodig. Wellicht voelden we hetzelfde, een terugblik naar hetzelfde moment van enkele jaren geleden. En toen kwam het. Omdat ik meteen zijn verdriet voelde, kwam het bij mij nog harder binnen. Ik had te maken met dubbel verdriet. Niemand zal het ooit wetenschappelijk kunnen verklaren, maar als je door de ogen van je kinderen hun verdriet ziet, komt het dubbel binnen. Je neemt het extra op, want je wil het bij hen wegnemen. Maar dat gaat niet. Ook bij verdriet is het ieder voor zich. C’est la vie. Net na de uitzending kwam mijn vrouw thuis. Ze zag het, maar zei niets. Het is een edele kunst. Het duurde een tijdje voor ik het onder woorden kon brengen. Maar nu weet ik het voor een volgende keer. Al moet het nu ook weer niet te vaak voorkomen, dat dubbel verdriet. Een enkele keer is genoeg.

Rudi Lavreysen
14 1

Nieuwe gordijnen

Na drie dagen dood in bed te liggen, besluit ik een paar berichten te beantwoorden. Intussen laat ik het bad vollopen met nieuw leven en controleer de temperatuur met mijn voeten. Iemand die weken geleden vroeg wanneer ik naar zijn nieuwe gordijnen kom kijken stuur ik dat ik onderweg ben. Ik slik alle soorten vitaminen die ik in de badkamer kan vinden, en van elke soort een stuk of vier omdat ze al lang over datum zijn, net zoals mijn gezicht en het gezicht dat er ooit was tussen mijn benen. Hij weet niet dat het een poging tot een comeback is dus na het bad steek ik mijn haar op tot het past met mijn hoerig rode lippenstift. Ik koop een fles champagne om mezelf te presenteren als fris en bruisend.  Als ik aan de overkant van zijn straat geparkeerd sta, zie ik door het donker in de straat alleen zijn raam met licht dat enkel van langs binnen zijn gordijnen zal tonen. In mijn achteruitkijkspiegel lijk ik wel een pas uit de kast gekomen travestiet. Hij zal zien dat het me moeite gekost heeft en ik hoop dat hem dat zal afschrikken om té persoonlijke vragen te stellen. Ik stap uit en beloof mijn wagen snel terug te zijn.  We zitten in zijn zetel en ik probeer me te herinneren hoe de vriendschap ooit was ontstaan. We doen alletwee onze sokken uit en plots herinner ik me terug alles. Terwijl hij vertelt over zijn nieuwe verwarming krijg ik koud door zijn pezige voeten die steeds dichterbij komen. Zou hij de temperatuur van mijn aanwezigheid willen controleren? Zijn voeten lijken op de bovengrondse wortels van de Bonzaï-boom naast zijn tv. Ik vraag me af waarom de voeten van mannen er altijd uitzien alsof ze al drie dagen dood zijn.  Opweg naar mijn auto zwaait hij me uit vantussen zijn nieuwe gordijnen en ik zwaai terug om hem samen met mijn dode ik voor de laatste keer vaarwel te zeggen.  

Fanny Wildemeersch
77 5

Wat eten we vandaag?

Wat eten we vandaag?  Te veel, te vet, te zoet en te alcoholisch… Na dagen van vreten en schransen kan ik geen eten meer zien. Hoera voor de matigheid. Gezond eten staat dan ook (alweer) met stip op één op mijn lijstje met goede voornemens.                                                                                      Helaas, de intentie is goed maar verwatert vast weer snel in de dagelijkse ratrace. Dan lonkt opnieuw die vettige hap van het frietkot op de hoek en is Dr Oetker weer mijn beste vriend.      Is er dan echt geen manier waarop ik mijn goede voornemen kan waarmaken? Er zijn firma’s die beweren de ultieme oplossing te bieden aka de maaltijdbox. Mag ik eerlijk zijn? Het concept is niet aan mij besteed. Agressief met eten Als je nog nooit hebt gehoord van Hello Fresh, Food Bag of Quiso, dan leef je op een andere planeet. Ga maar eens na hoeveel keer je al werd gebeld door een overijverige jobstudent en hoeveel flyertjes met 15 euro korting je al bij het oud papier gooide. Hield je echt nog nooit je voordeur dicht als een promoteam aanbelde? Ik krijg dan trouwens een flashback naar mijn kinderjaren. Toen verstopte ik me onder de keukentafel als de getuigen van Jehovah voor de deur stonden.                                                                                                                       Omwille van deze agressieve marketingstrategie heb ik het niet voor maaltijdboxen. Die stalkneigingen roepen bij mij weerstand op.  Ooit belde zo’n firma me op: “Mevrouw, hebt u even? Mag ik u iets meer vertellen over ons uitzonderlijke aanbod bij het afsluiten van een abonnement?” Ik antwoordde pretentieus dat ik zelf sneller, beter, gezonder én creatiever kan koken, dat ik het te duur en te omslachtig vind. Ik vermoed dat het studentje me toevoegde aan de blacklist want dergelijke telefoontjes kreeg ik niet meer.   Dood aan de culinaire creativiteit Eén keer liet ik me toch overtuigen. In de winkelstraat. In een vlaag van emotionele zwakte bestelde ik een kennismakingspakket.                                                                                      Alles werd netjes aan de deur geleverd op het afgesproken moment. In net zo’n fancy box als in de reclame. De ingrediënten waren individueel verpakt en aanwezig in exact de vereiste hoeveelheid voor de bereiding van het voorgekauwde recept. Best grappig om één eenzame preistengel in een plastic hoesje te zien liggen.                                                                    Hoewel ik dubbel zo lang als aangegeven deed over de bereiding van mijn gerecht, moet ik toegeven dat het resultaat best smakelijk was en er min of meer uitzag als op de foto.            Als een braaf schoolmeisje had ik de instructies gevolgd. Flink gedaan, hoor. Kus van de juf en een bank vooruit. Wat me naast de agressieve marketing dus stoort, is de afstomping van mijn eigen culinaire creativiteit. Tegen betaling dan nog wel.   Onthaastingsritueel Het bleef bij die ene bestelling. Liever schuim ik voor de sport bewust traag supermarkten en buurtwinkels af, check ik de Too Good to Go apps van deze wereld en duik ik promobakken in. Ik kick op kortingen van -30% tot -50%. Trots overzie ik bij thuiskomst mijn oogst en daag mezelf uit met het verzamelde allegaartje iets creatiefs te maken dat nog lekker is ook.  Probeer het eens, zou ik zeggen. Quality time voor jezelf met resultaat voor het hele gezin. Beschouw het als een nieuwe hobby. Vrijheid blijheid Misschien heb jij een superdruk leven en vind je die maaltijdboxen juist de heilige graal. Jij doet misschien een vreugdedansje als de doos van de week voor de deur staat en je weet dat je alweer enkele dagen healthy and safe bent.  Of je bent vastbesloten je goede voornemen dit jaar nu eens echt waar te maken en gelooft rotsvast in een maaltijdboxabonnement als partner in crime. Je hebt je vorige week een laatste keer goed overeten aan een grote friet met stoofvleessaus én curryworst in je favoriete frituur en at gisteren weemoedig je laatste diepvriespizza. Nu ga je ervoor! Welke keuze je ook maakt, ik respecteer je beslissing en duim voor jou. Zelf houd ik me ver weg van de maaltijdboxen. Ik blijf trouw aan mijn onthaastingsritueel en hoop stiekem dat ik je heb overtuigd het op zijn minst eens te proberen. Vrijheid blijheid, uiteraard. Is dat niet schoon bij het begin van het nieuwe jaar?

Melanieke
6 0

MMXXIV - MIDLIFE

Terwijl niemand merkt dat het aftellen begonnen is sta ik buiten de jaren aaneen te roken.  De hond likt iets van de vloer, dat vele tellen geleden uit mijn dochter haar mond was gevallen toen ik alleen kon denken dat ik nog te nuchter was. Iemand droogt glazen af met een handdoek waarmee mijn andere dochter de krabsla van haar tong had afgeveegd toen ik gevangen zat in een gesprek over mijn afnemend empathisch vermogen. Een barst in de muur hield m’n focus vast. Ze dipt crackers in kaarsvet en doet dat met een artistieke bekommernis die ze maar van mij kan hebben. Ik zie hoe iedereen haar negeert, behalve ik, die vanuit de duisternis achter glas alles in de gaten hou waar binnen licht op schijnt. Als er iets is wat ik het afgelopen jaar geleerd heb, is het wel mijn plaats in de duisternis.  Iemand roept dat het nieuwe jaar begonnen is en grijpt naar zijn achterzak om een gelukkig nieuw jaar bijeen te rapen uit berichten die nog moeten onderweg zijn. Terwijl niemand merkt dat het aftellen naar mijn veertigste begonnen is, ga ik naar binnen en ik vul mijn glas met artistieke bekommernissen voor de volgende veertig jaar.  

Fanny Wildemeersch
42 2

Mijn wens voor jou!

2023 was een heftig jaar. Voor ons toch. In de wandelgangen sprak ik met veel gelijkgestemden. Wij beleefden een jaar van afscheid en verlies, stukgelopen vriendschappen en financiën die vierkant draaiden. Na covid heeft ieder op z’n eigen manier wonden moeten likken. Heropbouwen was het motto. Het ging niet altijd van een leien dakje, maar we hebben het gehaald. Wie dit leest, is er nog, ademt nog en beschikt nog over een internetverbinding. We leerden waardevolle lessen. De diepere waarden van het leven kwamen bovendrijven op de donkerste momenten. Persoonlijke groei is geen pijnvrij proces, maar de moeite waard om te doorleven! Het kan altijd erger, denk ik dan. Denk maar aan de hartverscheurende taferelen uit Gaza, de niet aflatende ellende in Oekraïne, de extreme droogten in Afrika, of meegesleurd worden in één van de vele overstromingen. Het gaat helaas niet meer over rampen ver van ons bed. Het speelt zich dichtbij af. Teveel regen, teveel mislukte oogsten, teveel prijsstijgingen, teveel verkapte armoede. De hoge prijs die we betalen van teveel rotzooien met onze natuur; te warme zomers, te zachte winters, te natte dagen. We vernielen collectief onze toekomst. Onze planeet schreeuwt om genezing. Mijn wens voor 2024 is daarom eenvoudig: laten we, nu het hopelijk nog kan, een stap verder gaan dan bewust zijn dat we niet goed bezig zijn. Laten we, ieder voor zich, maar vooral samen, in actie komen en alles op alles zetten om bij te dragen tot een gezonder en beter leefmilieu. Dit kost geen handenvol geld, maar wel handenvol liefde. Liefde voor elkaar en voor wat ons toevertrouwd is, de natuur. Respect en de zorg voor het grootste en mooiste mysterie dat we kennen: alle leven op deze aarde. Met wat minder ik en wat méér jij, vinden we misschien een manier om het tij te keren. Mag 2024 voor jou en voor mij een jaar van collectieve gezondheid zijn, in voorspoed en welvaart op alle niveaus van ons bestaan, zodat 2025 ingeluid mag worden met mooie berichten zoals deze: de temperatuur is gestopt met stijgen, de oogsten zijn rijkelijk en goed, de CO2 is teruggedreven tot een gezond niveau en het aantal mensen dat onder de armoede grens moet leven is nog maar miniem en… het regent een stuk minder dan in 2023!

Heidi Schoefs
15 0

Principes

Waar het anderen aan ontbreekt Naast visie dan Ze zijn stuurloos   Gelukkig geeft de overheid sturing, met principes, kaders en procedures Een voorbeeldfunctie Een voortrekkersrol Een duidelijke beleidslijn Echt over nagedacht   Tot er enige weerstand volgt Of een niet te missen opportuniteit   Principes? Die zijn er vooral voor de stuurloze anderen Ze zitten in de weg Gooi maar overboord   Want principes, die zijn er vooral voor de anderen. 

Een ambtenaar
10 1

Aderlatingen

Ik sta in de gang van het ziekenhuis. In mijmer- en wachthouding. Hospitaal, ziekenhuis, kliniek, gasthuis. Woorden genoeg voor een plaats waar je niet wil zijn. Het ene woord is al ouder dan het andere. Ik denk aan ons bezoek aan het Brugse Sint-Janshospitaal uit de 12e eeuw. Nu is het een knap museum. Daar las ik over aderlatingen, die door een barbier-chirurgijn werden uitgevoerd. Ze waren tegelijkertijd kapper, drogist, tandarts, dokter en apotheker. De mensen waren ervan overtuigd dat een zieke kon genezen door veel bloed af te tappen. Het was een kwestie van levenssappen en de balans in het lichaam te herstellen. Bij kapperszaken zie je soms nog van die typische kapperspalen met witte, blauwe en rode strepen die in een spiraal ronddraaien. Die zijn gebaseerd op de wapperende doeken vol bloed die als een spiraal aan een stok hingen te drogen. Gedaan met mijmeren. Ik sta op de gang omdat de kamer leeg is. De persoon is samen met het bed weg voor een ingreep. Een toestel op de kamer houdt niet op met piepen. Dat had je in de 12e eeuw natuurlijk niet. De stekker uittrekken durf ik niet. Ik heb de tv aangezet, maar de match Union Sint-Gillis tegen Liverpool overstemt het gepiep niet. Dan maar de deur dicht en de gang op. In de verte komt een verpleegster aan. Of ze weet hoelang de ingreep nog zal duren. Nee, dat weet ze niet, want dit is haar sectie niet meer. Ze wijst naar een lijn op de vloer die ze net heeft gepasseerd. Ze is wel zo vriendelijk om het gepiep af te zetten. Mijn vraag moet ik aan de balie stellen. Union Sint-Gillis wint de wedstrijd tegen Liverpool met 2-1. Dadelijk nog wat meer goed nieuws en we kunnen weer verder. Zonder aderlatingen.

Rudi Lavreysen
19 1

Broodstress

Op een zondagochtend stond ik ietwat vervelend te dralen bij de deur. “Welk brood?”, vroeg ik kortaf. “Breng maar een donker mee”, zei mijn vrouw. “Je kiest maar.” “Een donker brood schat? Ze hebben daar zoveel soorten donkere broden dat ge er bijna niets meer ziet.” Mijn overdreven reactie wees duidelijk op een acuut geval van broodstress.Geef nu zelf toe. Tarvo, zeven granen, acht granen, negentien granen, molenaars, tijgerwit, tijgergrijs, volkoren, spelt, roggebrood en dan vergeet ik er nog een paar honderd. Het lijkt wel of er elke dag broodsoorten bijkomen. Thuis heeft de ene dit graag en de andere dat. Er zijn zoveel meningen als er broden zijn. Je zou van miserie bijna sandwiches kopen, maar dat is ook niets voor elke dag. Naar de bakker wandelend, dacht ik aan de vele handelaars die vroeger aan de deur van het ouderlijk huis kwamen. De melkboer, de brouwer, de groenteboer en ook de bakker. Dat bestaat niet meer. Er passeren enkel nog kartonnen dozen. De bakker kwam altijd met twee broden in zijn handen naar de deur gestapt. “Een grijs of een wit vandaag?”, vroeg hij dan. Zo konden we toch een beetje afwisselen. Een grijs brood was toen nog een rond grijs. Het snijden van het brood deden we zelf. Geen enkele boterham had dezelfde grootte. De grote sneden waren perfect voor onze poetzak. De kleine sneetjes waren ideaal om ’s avonds nog een boterham te maken met boter en hagelslag. Voor de kleine honger bij de tv. Mezelf verheugend om nog eens van die vaste grijze boterhammen te eten en meteen om wat ik zou zeggen bij het thuiskomen: ‘Raad eens welk brood ik nu bij heb?', stapte ik vrij van alle broodstress bij de bakker binnen. “Een gewoon rond grijs meneer? Oei, dat wordt niet meer gemaakt.”

Rudi Lavreysen
10 0

Wat ben ik toch een rund

Ik hou het liever eenvoudig. En ordelijk. Ik sorteer. Zowel mijn afval als mijn gedachten. Het eerste omdat het beter is voor het milieu en het mijn burgerplicht is, het laatste leg ik mezelf op, anders word ik gek. Mijn maatschappijkritische blik heb ik jaren geleden al in de pmd-zak gegooid. Ik kijk naar de wereld zoals een koe naar een passerende trein: een beetje verbaasd maar voor de rest weinig geïnteresseerd, zich afvragend wanneer al dat kabaal weer voorbij is en de stilte wederkeert. Tegelijkertijd een mals plukje gras degusterend, of in mijn geval momenteel een met kruidenkaas besmeerde wrap, die ik keurig belegd heb met gerookte zalm en rucola. Genietend van het hier en nu. Geld beleggen? Daar houd ik me niet mee bezig. Deze simpele vent houdt van direct rendement. De gerookte zalm is voortreffelijk. Ben ik dan niet betrokken? Nee. Ik ben zonnig. Zelfs ’s ochtends ken ik nauwelijks ochtendgrijs. Voor mij geen mist, enkel openheid. Helderheid. Omdat mijn leefwereld klein is. In de echte, de grote, zijn er veel te veel conflicten, complotten en intriges. Door al die samenspannerijen zie je dagelijks lange rijen gedupeerden, in oorlogsgebieden zelfs lange rijen lijken. Elke dag opnieuw. Even later zie je rijken die betrokken lijken. Politici en leidende figuren met principes en dikke buiken die van de ene partij naar de andere overlopen, als communicerende vaten die mij hoe langer hoe minder zeggen. Nee, het journaal hoeft voor mij niet meer. Liever met de voetjes op mijn kleine lapje grond dan te allen tijde op de hoogte gehouden worden. En waarmee? Met echt nieuws of met door gekleurde en bevooroordeelde redacties voorgeknabbelde feiten? Ik wil me niet nodeloos opwinden, want ik kan er toch niets aan verhelpen. Me kwaad maken? Evenveel of zelfs meer dan alle anderen? Nee, ik krijg er geen boost van om het boost te worden. Laat zitten.  Ik mag dat niet zeggen of schrijven, want dan ben ik onverschillig en egoïstisch. Dan mis ik solidariteit met medemensen die getroffen worden door oorlog, hebzucht, machtsmisbruik en alle andere onhebbelijkheden die des mensen is. Een gebrek aan wij-gevoel dat ik compenseer met wei-gevoel. Ik hoef mezelf niet stoerder voor te doen dan ik ben. Ik ben geen stier. Noem mij maar een koe. Het enige onrecht dat me persoonlijk treft en waarvan ik me bewust ben is dat ik dagelijks leeggemolken word door allerlei overheden, terwijl ik er, naar mijn gevoel, steeds minder voor terugkrijg. Wat maakt het uit? Ik heb niet veel nodig om gelukkig te zijn.  Je bent zo gelaten, Danny. Ik hoor het je al denken, waarde lezer. Dat is nochtans niet zo. ‘Met rust gelaten willen worden’ bevat drie werkwoordsvormen en is dus veel arbeidsintensiever dan je denkt. Het toppunt van gelatenheid is het almaar groeiende besef dat naarmate zijn leeftijd vordert, een mens steeds minder van de wereld begrijpt. Tot hij een gevoel krijgt van: wat doe ik hier nog? Dan is het tijd om te sterven.  Maar zover zijn we hopelijk nog lang niet! Ik spring en huppel dagelijks rond als een jolig en stoeierig kalfje, op zoek naar wat wél nog leuk is. Naar uitdagingen. Vaak zijn het er waarvan ik weet dat ik ze aanga omdat ze heerlijk haalbaar zijn, maar af en toe verleg ik mijn grenzen tot bijna net tegen de prikkeldraad. Het moet wel een beetje spannend blijven. Niet wereldschokkend, maar wel genoeg voor een tintelend stroomstootje. Ik zeg boe en doe niemand kwaad. Integendeel: regelmatig zorg ik door mijn manier van doen voor glimlachjes. Als alle mensen dat zouden doen, zou het journaal na een paar jaar iets van een goednieuwsshow hebben. Een heilige koe ben ik nochtans niet. Ik heb er zelfs niet de schijn van. Ik wil alleen liefhebben, en zelf een beetje gekoesterd worden.       

Danny Vandenberk
13 1

Een ode aan de wandeling in het bos

Het geluid van zingende vogels, krakende takken en stromend water. Onverharde grond onder je voeten, met verwilderd gras en hier en daar een paardenbloem of een zoemende bij. Ken je het gevoel? De rust zelve, heerlijk toch. Meer heeft ons hoofd niet nodig om bepaalde zorgen te neutraliseren of soms zelfs uit onverwachte hoek antwoorden tevoorschijn te toveren op moeilijke vragen. Menig schrijvers hebben er al over gefilosofeerd, er gebeurt iets magisch wanneer je vastzit tijdens het schrijven en beslist om de laptop dicht te klappen, de pen neer te leggen en de natuur in te trekken. En eigenlijk is dat niet abnormaal. Het is onze oorsprong, we zijn daar ooit ontstaan en we zijn er nog steeds sterk afhankelijk van. Tussen de planten en de dieren ervaren we weer even de puurheid van wie we zijn zonder al onze materiële waarden en struggels die daarbij komen kijken, maar daarvoor moeten we wel met ontzag om ons heen durven kijken. Hier in Vlaanderen is het niet altijd even evident om een plek te vinden waar je in de directe omgeving geen huizen ziet staan en waar de natuur domineert. Misschien werkt een wandeling door de stad ook, maar ik kan er in elk geval niet over meespreken. De zintuigen moeten volgens mij gevoed worden door datgene wat níet door de mens is gemaakt, door wat al eeuwenlang bestaat en bovendien al bestond voordat er sprake was van de mensheid; wat óns gemaakt heeft. Er is geen betere zalf om de vlies van de ziel te ontdoen van barstjes en droge plekjes. Probeer het maar eens, laat alles liggen en trek je wandelschoenen aan. Zoek een plek waar je door de bomen geen huis meer ziet en snuif de geur op van planten en bloemen. Observeer, doe indrukken op, aanschouw de schoonheid. Voordat je het weet ontpopt er zich een oplossing voor een probleem in je verhaal waar je voordien geen oplossing voor had. Het is niet altijd gegarandeerd, soms kom je tot het besef dat je het gewoon rustiger aan moet doen. Maar geloof me, je komt als een ander mens terug thuis.

Ruben Bultinck
88 0

De papiertjesmensen

In de trein valt mijn oog op het papiertje dat ik als bladwijzer gebruik. De roman beschrijft op voortreffelijke wijze de ondergang van een wereldmacht. Ik zie dat de mevrouw tegenover me leest wat er op het papiertje staat geschreven. Net zoals in het boek behoren wij tot de laatsten van een soort, namelijk de papiertjesmensen. Thuis is het nog een communicatiemiddel. Boodschappenlijstjes, verlanglijstjes met Kerstmis, notities op de papieren kalender of verjaardagskaarten. Het kan allemaal digitaal, maar het moet niet. Daarbij komt dat papiertjes een hulpmiddel zijn voor mijn legendarische vergeetachtigheid. Mocht het een erkende aandoening zijn, ik behoorde tot de hoogste categorie. Mocht er een zelfhulpgroep van vergeetachtigen zijn, ik werd meteen lid. Als ik niet vergat om naar de bijeenkomsten te gaan natuurlijk. Boodschappenlijstjes maak ik in tweevoud, waarbij er eentje in mijn jas verdwijnt en de andere in mijn achterzak. Mocht ik die in mijn achterzak vergeten, is er mijn jas nog. Als ik die tenminste niet vergeet aan te doen. Afijn, het is een probleem. Mijn vrouw vraagt me ’s avonds ooit om een elektrisch toestel uit te zetten voor ik ga slapen. De vaatwasser of de wasmachine. Al die lampjes moeten inderdaad niet blijven branden. Ook hiervoor gebruiken we papiertjes. Een post-it aan de deur of een papiertje op mijn hoofdkussen. Daarna krijgen veel van die papiertjes een tweede leven, zoals een bladwijzer. Zo vond ik in een oud kookboek van moeder nog het recept voor de wafels die naar vroeger ruiken. Het is ondertussen een onbetaalbaar stukje papier geworden. Maar terug naar de trein. Tegelijk met de mevrouw tegenover me zie ik dat op het papiertje ‘droogkast’ staat geschreven. “Ik ken het”, zegt ze, nog voor ik kan uitleggen waarvoor het papiertje heeft gediend. Ongetwijfeld ook iemand van de vergeetachtigen en de papiertjesmensen.

Rudi Lavreysen
12 1

Alleen je vrienden kies je zelf

Ik zit aan de keukentafel. Voor me ligt een verveeld wit blad, dat ongeduldig wacht tot ik er iets op schrijf. ‘Ken je personage,’ klinkt het door mijn hoofd, ‘beter dan je beste vriend. Je staat er mee op en gaat ermee slapen. Je houdt er meer van dan van je eigen partner.’  Na de cursus ‘Levensechte personages ontwikkelen’ en talrijke blogs en tutorials over het onderwerp, stuiteren deze tips door mijn hoofd. Helaas blijft het daar bij. Het witte blad wacht tevergeefs op invulling. Driftig denk ik na over de hobby's van mijn personage. En zijn kindertrauma, veroorzaakt door zijn ouders voor wie ik nog geen gepaste naam heb gevonden.  Als ik eindelijk een paar zinnen uit mijn pen heb geperst, ben ik teleurgesteld. Mijn personage voelt onecht. Een vergezochte constructie die plat op het verder volledig lege blad neerligt. Levenloos.  Verdrietig kijk ik naar mijn dode ‘beste vriend die ik beter ken dan mijn eigen partner’. Ik probeer hem nog één keer tevergeefs te reanimeren door hem ruzie te laten maken met de buurvrouw. Terwijl ik zwoeg over een plausibele reden voor dat conflict, wordt de doodsoorzaak plots duidelijk. IK HEB HEM VERMOORD!  Een personage laat zich niet boetseren. Het kiest zijn eigen weg in het verhaal. Het enige dat ik moet doen is het de ruimte geven. Om me te verrassen met een wonderlijke tocht die ik in geen van mijn eerdere verhalen heb gemaakt. Hoe langer ik mee loop, hoe meer het personage zich blootgeeft. Ik zou het liefdevol kunnen sturen als het de verkeerde kant opgaat. Het herinneren aan het veilig uitgestippelde kader dat ik ervoor maakte.  Of ik kan niets doen. Alleen maar toekijken als het in een ravijn stort. Wanneer het op de bodem ligt, misschien met een rare knik in de nek, kan ik voorzichtig afdalen. Om daar te ontdekken dat het me zonet heeft toegelaten in de diepste krochten van zijn geheimen. Of ik die geheimen nu spannend, prachtig, magisch, afschuwelijk, verdrietig of stinkend rot vind, verwonderen zullen ze me zeker. En voor ik het besef, staat er een volledig mens van vlees en bloed op mijn papier. Mijn nieuwe beste vriend? Niets van! Je vrienden kies je zelf. Maar je personages? Daar heb je niets over te zeggen! Ze bouwen zelf hun weg en geven geen sik om wat jij daarvan vindt. Trek je dat echter niet aan. Als het resultaat je niet bevalt, kan je je personage nog altijd in een strak regeltjeskader vastsnoeren om het daar langzaam en pijnlijk te vermoorden.  

Amanda Bos
37 3

Allemaal Rocky

Een volwassen man die niet weet wat hij later gaat worden. Wat zeg je daar tegen? Tja, hooguit dat hij een twijfelaar is. Soms droom ik nog van een carrière als acteur. “Het is nooit te laat”, kan ik aardig zeggen en dan lijkt het gemeend. Een verhaal vertellen gaat me ook redelijk af. Plankenkoorts duurt welgeteld drie seconden. Maar nu nog op dat podium? Beter niet. Maar soms gebeurt er iets. Er is niemand die het ziet, hooguit enkele huisgenoten. De volgende scène speelde zich af toen ik met onze jongste op een avond opnieuw naar de film "Rocky" keek. Op het einde van de boksmatch, meteen het einde van de film, roept Rocky naar zijn vrouw Adrian. Het is een iconische scène. “Adriaaaaan”, roept hij een paar keer na elkaar. (Spreek de naam in het Engels uit, mocht u het willen proberen.) Zijn vrouw komt van achter in de zaal naar de boksring gelopen, verliest onderweg haar pet, maar bereikt toch het podium. Ze vallen in elkaars armen en zeggen “I love you” tegen elkaar. Ook al heeft hij de kamp verloren, de liefde is de echte overwinnaar. Ik was opnieuw geroerd en kon niet anders dan net als Rocky naar Adrian roepen. “Adriaaaaaan”, riep ik. Ook met een ietwat scheve mond, net zoals Stallone. Ik was wellicht te enthousiast. Een kenmerk van de onervaren acteur. Mijn vrouw schoot wakker en kwam in paniek de trap afgerend. Ze dacht werkelijk dat ik iets had gekregen. Een hartaanval of zo. Onze jongste zat zich op de grond een kriek te lachen. Ik meende nog snel “I love you” te zeggen, maar ze was al terug naar boven vertrokken. “Ik vond het wel oké”, zei onze jongste, nog steeds op de grond. Och ja, we kunnen niet allemaal Rocky zijn zeker?

Rudi Lavreysen
21 2

November word vooral een opbouw richting de Wintercliffhanger

Hier zitten we dan, alweer in november, en met deze maand komt de nieuwste trailer vol met intriges en onthullingen. Het lijkt erop dat november een maand van anticipatie wordt, een opwindende opbouw naar wat komen gaat. Onlangs kondigde GTST aan dat we dit jaar op 28 december weer kunnen genieten van een wintercliffhanger, zonder de gebruikelijke winterstop. Dat betekent dat we op 4 januari meteen de ontknoping mogen aanschouwen! Natuurlijk hebben de abonnees van Videoland het voorrecht om als eerste te kunnen kijken. Het is geweldig om te horen dat de wintercliffhanger weer op het programma staat voor dit jaar. Het voegt een extra dosis spanning toe aan het begin van het nieuwe jaar, midden in het seizoen. Hoewel de wintercliffhanger misschien niet zo grootschalig zal zijn als de zomercliffhanger, is dat begrijpelijk. "November wordt een maand van opbouw." Afgelopen woensdag kregen we de trailer voor de maand november te zien. Hierin zagen we Ludo die streeft naar gerechtigheid voor Margriet, Bing die ontvoerd wordt door agent Kaan en Julian en Saskia die hun huwelijk een nieuwe kans geven. Toch moet ik eerlijk zijn, deze trailer voelde voor mij minder spannend dan die van voorgaande maanden, en dat kan maar één ding betekenen: november dient als opmaat naar de spannende gebeurtenissen die ons te wachten staan in december, met Sinterklaas en kerst die alles met elkaar verbinden. Wat weten we al over de wintercliffhanger? Nou, er staat opnieuw een bruiloft op de agenda! Ja, je leest het goed, weer een bruiloft. Dit keer is het de beurt aan Luuk en Linda. Linda is al druk bezig met afvallen en heeft haar zinnen gezet op een prachtige witte trouwjurk. Maar wat staat hen te wachten? Herinner je je nog dat Marcel onlangs in de Rozenboom hartproblemen kreeg? Deze keer lijkt het erop dat ober Marcel rondom de bruiloft getroffen wordt door een hartaanval. Wie zullen er aanwezig zijn? Shanti keert terug, Jeff komt langs voor Sinterklaas, en natuurlijk alle gasten op de bruiloft. De begrafenis is al in september opgenomen, wat suggereert dat dit een belangrijk thema zal zijn in januari. De twee meest intrigerende verhaallijnen van deze maand lijken te draaien om de rechtszaak tegen Margriet en de ontvoering van Bing. De rest lijkt te fungeren als een opmaat voor wat er komen gaat.

GTST Spoilers-account 2021
144 0

Kortebroekendag

De uitdrukking "De laatsten zullen de eersten zijn" vindt haar oorsprong in de bijbel. Het zou ons te ver leiden om hier dieper op in te gaan, want in deze column ben ik graag kort van stof. Net daarover wil ik het hebben. Meer bepaald over korte broeken. Een Nederlandse columnist schreef ooit een schitterend stuk over de jaarlijkse ‘rokjesdag’. Een dag in het voorjaar waarop het lijkt dat alle vrouwen tegelijk beslissen om een rokje te dragen. Bestaat er dan ook zoiets als een kortebroekendag? Ik betwijfel het, want je hebt allerlei soorten kortebroekendragers. Je hebt er die in de lente al een korte pantalon aantrekken. Daarnaast heb je twijfelaars zoals ik. Ik laat het initiatief aan jonge mensen en pik later in. Maar als je te lang wacht om een korte broek aan te trekken, heb je een achterstand opgelopen. We zijn op straat goed te herkennen omdat we langer met tl-lampen rondlopen, zoals men wel eens placht te zeggen. Het is ook gekend als het wittebenensyndroom. Overdag zit ik binnen en daar heb ik geen tijd om met de lange broek, waarvan de broekspijpen tot aan de knieën zijn omgeslagen, aan het raam en in de zon te gaan zitten. Het zou trouwens niet lang duren.Het komt uiteindelijk goed met dat kleurtje, maar je moet geduld en doorzettingsvermogen vertonen. Ten slotte heb je doorgewinterde kortebroekendragers. Je ziet ze zelfs in oktober of november met een korte broek, aan het werk in de tuin of tijdens het joggen. Ze hebben tijdens de wintermaanden slechts een korte pauze nodig. Het zijn oermannen die zelfs eind februari of begin maart het lef vertonen om met die korte broek naar buiten te komen. Ik wil maar zeggen: het zijn de laatsten, die ook de eersten zullen zijn.

Rudi Lavreysen
23 0
Laad meer ...